Zion (woensdag dag 7)
Door: Raymond
31 Juli 2019 | Verenigde Staten, Zion
Zion National Park
We gingen pas om 11:00 uur weg vanuit Las Vegas omdat het laat geworden was en we waren behoorlijk moe. Je rijdt Las Vegas uit en door de Nevadawoestijn, een vlakte met veel lage struiken. Er waren wegwerkzaamheden en dat vertraagde behoorlijk. We hebben in een typisch Amerikaans restaurant geluncht maar dat koste ons meer dan een uur, langer dan we wilden. Maar dit was blijkbaar geen ‘fast’food want ze namen de tijd. Later in de middag kwamen we in het toeristische dorpje Zion aan. Dit ligt in de staat Utah (we kwamen vanuit de staat Nevada) en dat betekende tot onze schrik dat de klok ook gewoon nog eens een uur vooruit was verplaatst. Later dan we gewild hadden dus. Even verderop de toegang tot het National Park Zion. Gelukkig kun je 24/7 het park in en de shuttlebus rijdt tot 21:15. Dus dat viel wel weer mee. Je kunt dus niet met de auto de valley inrijden maar je moet met de shuttlebus. De vallei is er te klein en te smal voor.
De (bijbelse) naam Zion die aan de plek gegeven is komt van de Mormonen die zich in 1860 in de vallei vestigden en gaven hiermee aan een plek van rust en veiligheid gevonden te hebben. Daarvoor woonden er de Paiute indianen maar door de komst van Europese pioniers zijn ze door ziekte (pokken), geweld of door herplaatsing van de regering verdwenen uit dit gebied. In 1919 werd het een Nationaal Park.
De bus stopt langs enkele plaatsen waar je een wandeling kunt starten maar we blijven zitten tot het eind (20 minuten) genietend van de steile rotsen en af en toe zien we een hert langs de kant van de weg. Onderweg bijgepraat door diverse specialisten vanaf een bandje met soms grappig Amerikaans accent. Ook worden we bijgepraat over de trails die hier en daar starten. “The next stop is at the Riverside Walk, an easy hiketrial starts which will lead along the river….”
Deze wandeling is 3,5km lang en je zou het in 1,5 uur moeten kunnen doen. Maar met fotograferen, filmen en poseren en met je voeten nog even in de rivier lopen doe je er al snel veel langer over. Een prachtige vallei waar veel schaduw is (aan het eind van de dag…) steile rotsen, veel groen en water. Het ruikt er ook heerlijk naar de natuur.
We zijn hierna nog even naar de lokale supermarkt gegaan. En daarna naar onze volgende bestemming gereden: Panguitch waar ik die ochtend in LV een hotel geboekt dacht te hebben. Maar bij aankomst, het was al donker en inmiddels 21:30 uur bleek dat ik mij een dag vergist had met boeken. Ik had per ongeluk een dag later geboekt. Het komst vast door Las Vegas. Er reed net een lege bus weg en de man van het motel gaf aan dat hij vol zat. Maar hij had nog een motel een paar straten verderop. Het Best Host Inn. Hij zou het omboeken en met een telefoontje was het geregeld. Dit motel was nog goedkoper (64 dollar) dan we in de eerste instantie hadden geboekt. Wij waren erg blij met zoveel hulpvaardigheid.
Het motel was een traditioneel Amerikaans motel zoals je ook in de films ziet: een rijtje laagbouw met een parkeerplaats en een groot bord ervoor. Ik was de enige die enthousiast was over dit motel: het was echt authentiek. Hoewel er ‘niet roken’ op de deur stond meen ik te kunnen ruiken wat men in de jaren 60 en 70 hier gerookt heeft. Het zal wel in het centimeter hoogpolige vloerbedekking zitten. (Karin: ‘hier niets op de grond zetten!).
Je verwonderd je niet alleen over de prachtige natuur in dit landschap maar ook over het sanitair. De wc’s zijn allemaal hetzelfde: Als je de deksel optilt dan staat de pot halfvol water. Als je klaar bent met de grote boodschap, dit dobbert nu verspreid in het water, en je trekt door dan wordt de andere helft van de pot gevuld met water zodat je automatisch een stap terugdoet en gebiologeerd staart naar het 10 keer ronddraaien van het restproduct van de afgelopen 2 dagen voedsel voordat de druk van het water ervoor zorgt dat het hele zootje in één keer weggezogen wordt. Net op tijd. Ik dacht bij het eerste hotel dat het bij het achterstallig onderhoud van het hele hotel hoorde, maar dit is overal zo.
Ook kregen we geen water uit de kraan. Er waren maar liefst 2 wastafels. Doorgaans zit de wastafel buiten de badkamer en zit de douche/bad en toilet in een afgesloten badkamer. Maar hier hadden we dus 2 wastafels. Waarbij beide kranen het niet deden. Dus K&K waren al op de parkeerplaats onderweg naar de receptie toen ik ontdekte dat je de kraan eerst naar boven moest trekken en dan kwam er water uit. Het is maar dat je het weet.
We hebben deze dag toch nog 390 km gereden.
We hebben heerlijk geslapen en zijn de volgende dag om 11.00 uur vertrokken naar Brice Canyon en naar de overnaching in Page. We hebben toch moeite om heel vroeg te vertrekken blijkbaar. Dat was dag 7.
https://www.nps.gov/zion/index.htm
We gingen pas om 11:00 uur weg vanuit Las Vegas omdat het laat geworden was en we waren behoorlijk moe. Je rijdt Las Vegas uit en door de Nevadawoestijn, een vlakte met veel lage struiken. Er waren wegwerkzaamheden en dat vertraagde behoorlijk. We hebben in een typisch Amerikaans restaurant geluncht maar dat koste ons meer dan een uur, langer dan we wilden. Maar dit was blijkbaar geen ‘fast’food want ze namen de tijd. Later in de middag kwamen we in het toeristische dorpje Zion aan. Dit ligt in de staat Utah (we kwamen vanuit de staat Nevada) en dat betekende tot onze schrik dat de klok ook gewoon nog eens een uur vooruit was verplaatst. Later dan we gewild hadden dus. Even verderop de toegang tot het National Park Zion. Gelukkig kun je 24/7 het park in en de shuttlebus rijdt tot 21:15. Dus dat viel wel weer mee. Je kunt dus niet met de auto de valley inrijden maar je moet met de shuttlebus. De vallei is er te klein en te smal voor.
De (bijbelse) naam Zion die aan de plek gegeven is komt van de Mormonen die zich in 1860 in de vallei vestigden en gaven hiermee aan een plek van rust en veiligheid gevonden te hebben. Daarvoor woonden er de Paiute indianen maar door de komst van Europese pioniers zijn ze door ziekte (pokken), geweld of door herplaatsing van de regering verdwenen uit dit gebied. In 1919 werd het een Nationaal Park.
De bus stopt langs enkele plaatsen waar je een wandeling kunt starten maar we blijven zitten tot het eind (20 minuten) genietend van de steile rotsen en af en toe zien we een hert langs de kant van de weg. Onderweg bijgepraat door diverse specialisten vanaf een bandje met soms grappig Amerikaans accent. Ook worden we bijgepraat over de trails die hier en daar starten. “The next stop is at the Riverside Walk, an easy hiketrial starts which will lead along the river….”
Deze wandeling is 3,5km lang en je zou het in 1,5 uur moeten kunnen doen. Maar met fotograferen, filmen en poseren en met je voeten nog even in de rivier lopen doe je er al snel veel langer over. Een prachtige vallei waar veel schaduw is (aan het eind van de dag…) steile rotsen, veel groen en water. Het ruikt er ook heerlijk naar de natuur.
We zijn hierna nog even naar de lokale supermarkt gegaan. En daarna naar onze volgende bestemming gereden: Panguitch waar ik die ochtend in LV een hotel geboekt dacht te hebben. Maar bij aankomst, het was al donker en inmiddels 21:30 uur bleek dat ik mij een dag vergist had met boeken. Ik had per ongeluk een dag later geboekt. Het komst vast door Las Vegas. Er reed net een lege bus weg en de man van het motel gaf aan dat hij vol zat. Maar hij had nog een motel een paar straten verderop. Het Best Host Inn. Hij zou het omboeken en met een telefoontje was het geregeld. Dit motel was nog goedkoper (64 dollar) dan we in de eerste instantie hadden geboekt. Wij waren erg blij met zoveel hulpvaardigheid.
Het motel was een traditioneel Amerikaans motel zoals je ook in de films ziet: een rijtje laagbouw met een parkeerplaats en een groot bord ervoor. Ik was de enige die enthousiast was over dit motel: het was echt authentiek. Hoewel er ‘niet roken’ op de deur stond meen ik te kunnen ruiken wat men in de jaren 60 en 70 hier gerookt heeft. Het zal wel in het centimeter hoogpolige vloerbedekking zitten. (Karin: ‘hier niets op de grond zetten!).
Je verwonderd je niet alleen over de prachtige natuur in dit landschap maar ook over het sanitair. De wc’s zijn allemaal hetzelfde: Als je de deksel optilt dan staat de pot halfvol water. Als je klaar bent met de grote boodschap, dit dobbert nu verspreid in het water, en je trekt door dan wordt de andere helft van de pot gevuld met water zodat je automatisch een stap terugdoet en gebiologeerd staart naar het 10 keer ronddraaien van het restproduct van de afgelopen 2 dagen voedsel voordat de druk van het water ervoor zorgt dat het hele zootje in één keer weggezogen wordt. Net op tijd. Ik dacht bij het eerste hotel dat het bij het achterstallig onderhoud van het hele hotel hoorde, maar dit is overal zo.
Ook kregen we geen water uit de kraan. Er waren maar liefst 2 wastafels. Doorgaans zit de wastafel buiten de badkamer en zit de douche/bad en toilet in een afgesloten badkamer. Maar hier hadden we dus 2 wastafels. Waarbij beide kranen het niet deden. Dus K&K waren al op de parkeerplaats onderweg naar de receptie toen ik ontdekte dat je de kraan eerst naar boven moest trekken en dan kwam er water uit. Het is maar dat je het weet.
We hebben deze dag toch nog 390 km gereden.
We hebben heerlijk geslapen en zijn de volgende dag om 11.00 uur vertrokken naar Brice Canyon en naar de overnaching in Page. We hebben toch moeite om heel vroeg te vertrekken blijkbaar. Dat was dag 7.
https://www.nps.gov/zion/index.htm
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
